در یک یادداشت تأثیرگذار، یکی از اشتراک کنندگان در مراسم خاکسپاری جنرال اکرام الدین سریع در تهران، روایتی تلخ از غربت مهاجران افغان را به تصویر کشیده است.
نویسنده توصیف می کند که چگونه صدها پناهجو با وجود ترس از بازداشت و مشکلات اقامتی، برای ادای احترام به این فرمانده گرد هم آمدند.
در این مراسم، فضای امنیتی سنگینی حاکم بود و سخنرانان با احتیاط سخن می گفتند، اما فریاد انتقام برادر فرمانده، سکوت مصلحت آمیز را شکست.
حضور زنی که با دخترش ساعت ها راه پیموده بود تا بر مزار فرمانده اشک بریزد، نمادی از پیوند عمیق مردم با کسانی شد که برای آزادی جنگیده اند.
این نوشته، تصویری از درد مشترک مهاجران افغان در ایران است؛ مردمی که در سایه ترس و ناامنی زندگی می کنند، اما هنوز قهرمانان خود را فراموش نکرده اند.
مراسم تدفین فرمانده سریع، به میعادگاهی برای تجدید پیمان با آرمان های آزادی خواهانه تبدیل شد.
