در بگرام شهر چاریکار، مرکز ولایت پروان، از ده ها دکان حلبی سازی تنها یک دکان نیمه تاریک باقی مانده است.
احمدفرهاد، آخرین مس گر این منطقه، با قامتی خمیده و دستانی که سال ها رنج را به یاد دارند، کنار کوره ای کوچک نشسته و هنوز سینی و دیگ هایی از مس می سازد.
او می گوید که به دو دلیل هنوز از پشت کوره کنار نرفته است: درآوردن نان و پیش گیری از نابودشدن میراث پدری.
در گذشته، ظرف های مسی بخشی از اشیای قابل استفاده در خانه های شهروندان بود، اما حالا جای شان را به ظرف های پلاستیکی و شیشه ای که عمدتاً از بیرون از افغانستان وارد میشوند، خالی کرده است.
بیش تر مشتریان احمدفرهاد آن هایی هستند که از سر ناچاری وسیله های مسی شان را به فروش می رسانند.
او می گوید: “درد آورش این است کسانی که یگان جهیزیه دارد از این ظرف ها، آن را می فروشد خاطر بیچارگی اقتصاد ضعیف.” احمدفرهاد از گروه طالبان می خواهد که از این صنعت حمایت کند.
